در نیمه شب یکی از روزهای تابستان سال 1342در روستای چشمهشور از توابع شهر قم به دنیا آمد. او برخلاف بچههای همسنش که از مدرسه فرار می­کردند، با اصرار خودش در شش سالگی به مدرسه رفت.

ـ زمانی که شعله ­های انقلاب بالا گرفت، احمد با آن شور انقلابیاش در تظاهرات علیه رژیم پهلوی شرکت می­کرد. او در میان مبارزان، به عنوان عنصر موثر در متن تجمعات و راهپیماییها ایفای نقش می­کرد.

ـ ورزش را از همان دوران کودکی توی کوچه و خیابان شروع کرد. در عرصه ورزش فوتبال در سطح کشوری خوش درخشید. حتی یادم میآید میگفتند ایشان را برای تیم ملی جوانان دعوت کرده­اند. او فوتبالیست ماهری بود؛ اما شور و شوق او برای رفتن به جبهه و لبیک به فرمان امام خمینی رحمه الله او را از کسب موفقیتهای بزرگ در این عرصه بازداشت.

ـ با تیم صنعت نفت مسابقه داشتیم. یک روز کاپیتان تیم آمد به من گفت که می­خواهم بروم مشهد! بهاش گفتم: شما نروید. بازی خیلی حساسی در پیش داریم؛ ولی ایشان توجهی نکرد و رفت. وقتی بازی با تیم صنعت نفت شروع شد، از شهید احمد هوشنگی به عنوان کاپیتان تیم استفاده کردم. اتفاقاً آن بازی را بردیم. آن قدر در بازی تیم را خوب هدایت کرد که بعد از آن، همیشه به عنوان کاپیتان برای تیم بازی کرد.

ـ در اوج مسابقات که تیم ایشان همیشه به فینال می­رسید و حساسیت مسابقات دوچندان می­شد، هرگز از ایشان تندخویی ندیدم؛ بلکه چهرهاش بشاش و با نشاط توأم با عطوفت و مهربانی، تماشاگران را به خود جذب می­کرد.

ـ یک روز با احمد رفتیم تهران. شب منزل خواهرم مهمان بودیم و ماندیم. صبح خواهرم میگفت: داداش! این دوستت نیمه های شب، نماز میخواند و گریه می­کرد.

ـ از جنس همانهایی که اگر می ماند شاید امروز به خاطرش لباس آبی یا قرمز به تن میکردی و میگفتی: آبیته یا قرمزته! آری از همان کسانی که گاه شوت میزنند تا گُل کنند، تا گل بمانند و او رفت تا بماند. ابتدا از زمینهای محلی شروع کرد و در همان جا بود که گل کرد؛ اما بعد از زمانی که غیرت و مردانگی با شور و شر جوانی اش آمیخته شد، بیخیال گل کردن و کاپ های قهرمانی، راهی سنگرهای خاکی جبهه شد. احمد این بار در خط مقدم جبهه و در گردان ادوات خوش درخشید. آنقدر ماند و بر دشمن تاخت تا مجوز شهادت برایش صادر شد. رفتن او بهترین ماندن شد.

ـ یک شب از شب های ماه مبارک رمضان در انرژی اتمی احمد یک قرآن و یک مفاتیح در دستش گرفته بود و فریاد میزد هر که دارد هوس کربُبلا بسم الله… . تعدادی از بچهها به دنبالش حرکت کردند و رفتند در گوشه­ای مشغول مناجات شدند. احمد توی همان شبها بود که امضای قبولی را از حق تعالی گرفت.

ـ قدرت تحلیل بالایی داشت. از مسایل سیاسی روز با خبر بود. یادم می­آید زمانی که میخواستیم به بنی صدر رأی بدهیم، به شدت مخالف بود. وقتی تلویزیون صحنه نماز خواندن بنیصدر در جبهه را نشان می­داد، میگفت: گول نخورید! این نمازها ریایی است. بنیصدر لیاقت ریاست جمهوری را ندارد!

ـ کدامیک از ورزشکاران قم احمد هوشنگی را میشناسد؟! ایشان یکی از بهترین فوتبالیستها  و یکی از بهترین هافبک وسطهای فوتبال قم بود. از کسانی بود که در صحنه جنگ نیز برای افزایش روحیه و نشاط بچهها پیشنهاد تشکیل تیم های فوتبال را داد که مثلاً این گردان با آن گردان رقابت کند. یک روز در فینال بازیهای فوتبال در انرژی اتمی آبادان، احمد یک شوت از وسط زمین زد و گل شد. یک فریاد بلندی کشید که نشان از خوشحالی بعد از گل بود. بعد از بازی ما رفتیم پیشش. او گفت: امشب باید بروم توبه کنم و عذرخواهی؛ چون من می­خواستم بعد از گل بگم: یا زهرا! ولی نمیدانم چرا از دهانم در رفت و داد زدم. این شوتی که من زدم، یا زهرا می­خواست.

ـ وقتی شنید دوستش ازدواج کرده و پول اجاره خانه ندارد، سکهای را که از طرف سپاه به عنوان تشویقی به او داده بودند، به دوستش هدیه کرد تا بتواند خانهای اجاره کند.

ـ سعی داشت در فوتبال ضربه­ای به کسی وارد نکند، چه برسد به ناجوانمردی. به خاطر همین در ورزش الگو بود. ایثارش الگو بود. جنگیدنش الگو بود. مزاح و شوخی­هایش هم الگو بود. در چارچوب بود و از خط قرمز بیرون نمی­زد.

 قسمتی از وصیتنامه شهید:

«… خدایا! می­دانی که چه می­کشیم، پنداری که چون شمع ذوب می­شویم. ما از مردن نمیهراسیم؛ اما می ترسیم بعد از ما ایمان را سر ببُرند و اگر سوزیم هم که روشنایی میرود و جای خود را دوباره به شب میسپارد. پس چه باید کرد؛ از یک سو باید بمانیم تا شهید آینده شویم و از دیگر سو باید شهید شویم تا آینده بماند.

هم باید امروز شهید شویم تا فردا بماند و هم باید بمانیم تا فردا شهید نشود! عجیب دردی، چه میشد امروز شهید می شدیم، فردا زنده میشدیم تا دوباره شهید ش