مولا علی(ع) در یک تقسیم‌بندی کلی مردم را به دو دسته‌ی خواص (اقلیت) و عوام (عموم و اکثریت) تقسیم کرده و ضمن برشماری ویژگی‌های هر کدام، بر ضرورت جلب خشنودی توده‌های اکثریت جامعه یعنی عموم مردم، به جای توجه و عنایت ویژه به خواص تأکید فرموده‌اند. مقصود ایشان از خواص افراد پرمدعا، کم بازده، مفترص و رانت‌خوار و رانت جو که از قدرت مالی و احیاناً اجتماعی خاصی برخوردار بوده و در همه حال به دنبال پرکردن جیب خود از بیت‌المال و یا به دست‌آوردن فرصت‌های دنیوی می‌باشند و البته حاضر به پرداختن کوچکترین هزینه نیز نیستند.
حضرت علی(ع) خشنودی و جلب افکار عمومی توده‌های متوسط و ضعیف جامعه(اکثریت) را باعث از بین رفتن اثر خشم خواص دانسته و عامه مردم را ستون‌های استوار دینی و نیروهای ذخیره دفاعی می‌داند.
« ... خواص جامعه، همواره بار سنگینی را برحکومت تحمیل می‌کنند، زیرا در روزگار سختی یاری‌شان کمتر و در اجرای عدالت از همه ناراضی‌تر و در خواسته‌هایشان پافشارتر و در عطا و بخشش‌ها کم سپاس‌تر و به هنگام منع خواسته‌ها دیرعذرپذیرتر ودر برابر مشکلات کم‌استقامت‌تر می‌باشند.»

دشتی، محمد(1384) ترجمه‌ی نهج‌البلاغه، تهران: چاپ‌الهادی، صفحه 408